नेपालको इतिहासले धेरै पटक देखाएको छ—राष्ट्रका लागि प्राण आहुति दिनेहरूलाई लखेटी–लखेटी समाप्त पारिएको छ। भीमसेन थापादेखि राजा वीरेन्द्रसम्म—जो राष्ट्रवादी सोचका कारण प्रहारको लक्ष्य बने—उनीहरू गलत थिएनन्।
हालैको आन्दोलनको पहिलो दिनदेखि नै अन्तर्राष्ट्रिय घुसपैठ सुरु भएको स्पष्ट देखिन्छ। प्रहरी भित्र घुसपैठ गरी अबोध युवामाथि गोली चलाइयो, त्यो पनि प्रधानमन्त्री र मन्त्रीलाई जानकारी नै नदिइकन। जब गोली चलेर निर्दोष युवाको ज्यान गयो, त्यतिबेला गृह मन्त्री संसद भवनभित्र संसदीय समितिमा थिए। संसद भवन बाहिर गोली चल्दा भित्र बसेका मन्त्रीलाई थाहा नै नहुने स्थिति अस्वाभाविक मात्र होइन, गम्भीर षड्यन्त्रको संकेत हो।
दोस्रो दिन सेना र प्रहरीलाई प्रयोग गरेर ताण्डव प्रस्तुत गरियो। देशको ऐतिहासिक दस्तावेज र धरोहरहरू जलाइयो, तर सुरक्षाबल मौनदर्शक बने। यसको एक मात्र कारण थियो—नेपालले साम्राज्यवादी र विस्तारवादी शक्तिहरूको मनपरी चलाइएका आदेशलाई अस्वीकार गर्नु। लिपुलेक–लिम्पियाधुरालाई नक्सामा समेट्नु र त्यसलाई अन्तर्राष्ट्रिय फोरममा प्रस्तुत गर्नु नै नेपालविरुद्ध विदेशी हस्तक्षेप बढ्नुको मुख्य कारण थियो।
माध्यमहरू जब–जब केपी ओली सरकारमा आउँथे, त्यसबेला अस्वाभाविक रूपमा उत्तेजित हुने गर्थे। किनभने तीमध्ये धेरै प्रायोजित थिए, जसलाई केवल कमाइ र स्वार्थभन्दा बढी केही mattered थिएन। ओली राष्ट्रवादी नेता भएकाले उनीहरूका आँखा को तरो बन्न पुगे।
म नेकपा (एमाले) को साधारण सदस्य वा संगठित कार्यकर्ता होइन। तर, वस्तुगत मूल्यांकन गर्दा यो प्रष्ट हुन्छ कि—नेपालको इतिहासकै सबैभन्दा राष्ट्रवादी र विकासमुखी नेतामाथि कलंकको टीका लगाउने सुनियोजित खेल भइरहेको छ। यो कदापि स्वीकार्य हुन सक्दैन।
यदि ओलीलाई बदनाम गर्दै वा अन्य उपायमार्फत राजनीतिक रूपमा समाप्त पार्ने प्रयास हुन्छ भने त्यो केवल भ्रम मात्र हुनेछ। यसले नेपालका स्वाधीनताको संकल्पलाई समाप्त पार्ने छैन। ढिलो–चाँडो निष्पक्ष छानबिन हुनेछ, तवसम्म उहाँ केवल नेता मात्र होइन—राष्ट्रको सुन्दर भविष्यका भविष्य–द्रष्टा रहिरहनुहुनेछ।